Αναρτήσεις

Ο παπάς

  Θα σας  ζητούσα να ξεβαφτείτε αν δεν κυκλοφορούσα σαν βρεγμένη γάτα και ας βλέπαμε τις ουλές της ανεμοβλογιάς ή ακόμη χειρότερα τις παλιές χαρακιές στο πρόσωπό σας αλλά ίσως αυτή να είναι η σωστή διαδικασία στο να γίνει κανείς ηθοποιός  αλλά που να ξέρω εγώ, η δασκάλα μου έβαλε ένα σκουπόξυλο στην πλάτη,  δυο μύγες γαμιούνται με θόρυβο στον αέρα, μέσα από την μπλούζα ένα σκουπόξυλο ως τον κώλο, για να κρύψει την αδέξια καμπούρα μου όταν έπρεπε να πω, εσύ είσαι πατέρα; κι έτσι όπως κι οι άλλες δασκάλες, σαν αυτή που μου χάρισε τον γλάρο ή την άλλη που μιλούσε για τον Ιονέσκο, ενδιαφέρονταν με φανερή προτίμηση για πράγματα όπως τα λουλούδια, κομμάτια συννέφων, λεπτά χαρτιά για να φτιάχνεις καπέλα για λάμπες που θα συσκοτίζουν το χώρο, αθόρυβες μουσικές και  μυστικά πάθη και ένα σωρό λεπτεπίλεπτα τούλια  που δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου αντιθέτως από τον παπά που είχε υπηρέτρια εκείνη την στραβοκάνα αμίλητη γυναίκα που μας κέρασε στα κύθηρα μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα και αφού ζητήσαμ
  Πνίγηκα μέσα στα νερά της σιωπής τώρα είναι καλοκαίρι μόνο νωρίς κελαηδούν τα πουλιά  μετά κρύβονται να  γλυτώσουν την ζέστη θα αρχίσει ο ήλιος  να μας τυρρανά χωρίς γωνίες το φως άρα χωρίς σκιές χωρίς χρώματα ένας κλίβανος για το πετσί οι θολοί  άνθρωποι μένουν στο σπίτι και λες να διαλέξω ανάμεσα στα τόσα φρούτα που παρουσιάστηκαν  ξαφνικά  και να περιμένω τον χειμώνα δεν είμαι πια νέος νάχω παρέες με μαγιό και κιθάρες κι απτίς ταβέρνες έχω πάντα κακά ξεμπερδέματα οι άνθρωποι θάναι παρκαρισμένοι πάνω στις διαβάσεις βιαστικοί θα τρέχουν  σε πολύ σοβαρές δουλειές μήπως έχει να χάσει τίποτα ο κόσμος από λίγη τεμπελιά  κι αν είμαι τυχερός δεν φταίω εγώ θα μπορούσα να σαπίζω εκτελώντας εντελώς ανώφελες εργασίες κι ο ήλιος αποπάνω  να με πυροβολά. 
Εικόνα
  Εστιάζω στην πέτρα  συγκεκριμένα στην μορφή της το θολό κρινάκι  εκμεταλλεύθηκε τις τελευταίες βροχές και ξετρύπωσε από  την σκιά της, ένας γέρικος φρύνος απολαμβάνει με προτεταμένη μουσούδα.
Εικόνα
  Αν διαβάσεις το βλέμμα μου θα σου φανεί παράξενο θα διαπιστώσεις πως κάτι λείπει εκεί μέσα ίσως δεις την ικεσία ίσως πάλι απομακρυνθείς πριν απλώσουμε τα χέρια και γρήγορα πίσω  τα τραβήξουμε  όλα αυτά όμως είναι πλανερά εδώ μέσα ζούμε χίλιοι νοματαίοι και χωράμε κι άλλοι τόσοι έλα κι εσύ, σε καλούμε αν σκυλοβαριέσαι να ζεις αλλά αν έχεις δουλειές ούτε συζήτηση, ούτε λόγος εδώ μόνο καθόμαστε και περιμένουμε έλα όμως έχουμε κρασί απο τον βάλτο ανακατεμένο με κλάμματα παιδιών που έχουν μεγάλη αξία βγάζεις τα παπούτσια και ξαπλώνεις, ξεκουράζεσαι στο δικό σου ντιβανάκι.

θεία τιμωρία

  Πετάχτηκα στο μπαρ πίσω από το σπίτι, για μία μπυρίτσα. Ήταν μεσημέρι ακόμα, ούτε μία δεν ήταν, πολύ νωρίς για πιώμα. Μία και μοναδική μπύρα θα ήταν αρκετή. Ήρθε και ο διευθυντής της υπηρεσίας νερού, θα έβγαινε στην σύνταξη σε ένα δύο χρόνια. Το Πάσχα κυκλοφορούσε με το συναξάρι στην μασχάλη, δεν έχανε ούτε μία λειτουργία και σε όλες τις συζητήσεις, ακόμη και για το ποδόσφαιρο, παναθηναϊκός ένεκα, έβαζε μέσα και τον θεό. Έπρεπε να τον κεράσω μιά μπύρα, έτσι κι έγινε.  Αυτή καθόταν μέσα στο μπαρ σε σκαμνί. Έπινε επίσης μπύρα και ο κύριος διευθυντής την κέρασε και δεύτερη. Ο μπάρμαν έτριβε τα χέρια του, ήξερε τι θα επακολουθούσε. Κάθισε δίπλα της. Η κυρία ήταν πελάτισσα του μαγαζιού και αγαπητή. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, ήταν απλά αγαπητή. Συνήθως κυκλοφορούσε με τα ίδια ρούχα, περιποιημένη δεν την έλεγες, μεσόκοπη, πότε την έβλεπες χαρούμενη κι άλλες φορές φανερά απογοητευμένη. Ούτε ήταν για πολλά πολλά, έναν καφέ στα γρήγορα και δρόμο.Εκτός από εκείνες τις μέρες που οι μπύρες
  Το δεξί μου μάγουλο σε τρία μεγέθη μιά τριαδικότητα φροντίζει, στο αριστερό μου ένα παλιό χαλί  ζεσταίνει τον τοίχο, σε εφτά στρώματα κοιμάμαι νάχουν να ξαπλώνουν οι καλεσμένοι, ποιός όμως επισκέπτης πάει σε μουχλιασμένα σπίτια.
Εικόνα
  Ένας θάνατος συμβαίνει ξανά και οι αράχνες με πλάνες γνέθουν ιστό, ασκέρια καβούρια αργοσαλεύουν ανατριχιαστικά, αναρωτιέμαι γιατί έχει φίδια αντί για μαλλιά, προτομής κεφαλή στο παιδικό της κορμί, και πως σε ονείρων βαρκούλα απόστροφα τρύπωσε κι όμως αυτή το όρισε, αιώνια ταπεινωμένη να ζει των κουτσών μου σκυλιών η αφιονισμένη αγέλη.  

Σουμέριος

  Σκύλε μαύρε από τη γέννα σου  ορφανέ κι αδέσποτε ελατήριο ανθρώπινο με ένα πήδημα σαλτάριζες πάνω στο δέντρο τυφλές γάτες σουλατσάρανε και οι κότες θα ζούσαν αιώνια στην αυλή σου κουβάδες με γέλια αγαθά περιστέρια, ιδανικοί θεοί, άγγελοι καλοσύνης κατοικούσαν στην αστεία σου παράγκα στα παπούτσια που ποτέ δεν φόραγες στα λιγδωμένα σου ρούχα ετοίμαζες την έξοδο  φιλαράκι δεν γνώριζες πως  κι όμως προαποφασισμένο ήτανε καθώς κάθε πέτρινη καρδιά σε εγκατέλειψε και κανένα θαύμα δεν θα  συνέβαινε πια σε σένα μόνος σου όπως γεννήθηκες κι έζησες ήρωας του εαυτού σου.
Εικόνα
  Είσαι εσύ άραγε άνθρωπε μιά στάλα σαν  τέλεια σφαίρα νερού με ιξώδες ιδανικό στη χρονική διάρκεια  αναπτυσσόμενη από ουρανοθέμελα απόμακρα προερχόμενη σε ταξίδι βαρυτικό έως ότου διαιρούμενη πολλαπλασιαστείς με ίριδας μοσχοβολιές και χρώματα ηλεκτρισμένου αέρα ανατριχίλα και σαν ατσάλινο προκάκι με ένα μονάχα σφυροκόπημα στον χαλιά καρφωθείς στο από πέτρες τριμμένες νοτισμένο χώμα;

καταιγίδα

  Σφυρηλατούν τον τσίγγο καταιγίδας , αντάρας σταγόνες και θολή σκοτεινιασμένη  ανάσα  αναπνέει το στενό παραθύρι περιφραγμένος τόπος μα χάσκουν τα περάσματα ανοικτά, αόρατα μα αληθινά ραβδωτά κουνάβια, ποντικοί φίδια φολιδωτά υπόκωφα , αθόρυβα έρπουν στα τρύπια σεντόνια ας έρθει ήλιος θερμός ας έρθει αγέρας ανατολικός στο κοντάρι της ξεφτισμένης σκούπας κρεμασμένα  στεγνώνουν τα όνειρά μου.

ο χωρισμός

  Ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, όλοι πήγαιναν στον ψυχίατρο.Μην φανταστείτε τίποτα βαριές περιπτώσεις, ελαφριά συμπτώματα από κείνα που δεν γιατρεύονται ποτέ γιατί θεωρούνται φυσιολογικά. Σαν κάτι να λείπει. Η επιστήμη είχε πια τις λύσεις για όλα. Με τα καινούρια αντικαταθλιπτικά λένε ότι γίνονται θαύματα. Εντάξει όχι ακριβώς θαύματα, αλλά στο περίπου. Αρκεί να αντέξεις τον πρώτο καιρό και μετά…μετά ποιός  σε πιάνει. Να ένα χαμόγελο μόνιμα κολλημένο στο στόμα, να οι πανικοί να εξαφανίζονται, κανονικός άνθρωπος, κανονικός άνθρωπος σαν τους άλλους. Βέβαια το ερώτημα είναι ποιούς άλλους, αλλά ας μην επεκταθούμε σε αυτό. Οι ψυχίατροι είναι ακριβοί, αλλά και φτηνοί να ήταν, δεν υπήρχε μία. Η κρατική δομή λοιπόν,  ήταν η μόνη λύση. Είχε ακούσει και καλά λόγια από έναν φίλο που χώριζε και ο γιατρός αυτός τους συμβούλευε σαν ζευγάρι. Τελικά χώρισαν δυστυχώς,  αλλά η βοηθειά του ψυχιάτρου ήταν πολύτιμη, έτσι του είπαν. Απλά ήταν λίγο δύσκολα. Χρειάζονταν τέσσερα ραντεβού για να σε δει ο γιατ

ακτή

  Έπρεπε να σωθείς και η ακτή ήταν η μόνη λύση παρόλο που εξαιτίας της αναζήτησες τη θάλασσα, μέσα στον χαλασμό έμοιαζε ήσυχη και παρήγορη και είπες δεν μπορεί κάτι θα ξέρουν και οι άλλοι, αυτοί που κατοικούν εκεί. Ακρογιάλι με γαλάζιο ουρανό κι όμως στενάχωρα μαζεύτηκαν  τα χρόνια, άτονα, δυσάρεστα,  δηλητηριασμένα και η ιδέα έλαμψε ξανά,  η μοναχική θάλασσα, το νερό,  οι απέραντες ανοιχτωσιές, το ταξίδι στο πουθενά κάτω απτο βλέμμα ενός ουρανού που δεν χρωστάει τίποτα πουθενά μα ούτε και του χρωστάνε, όπως τότε που επικρατούσε η λησμονιά, η λήθη, η ησυχία, η μαλακή απλότητα.

Πυθία

Εικόνα
  Πως να μην αγαπήσεις μια μικρή γατούλα που κάθεται στην άκρη του πεζοδρομίου κλαίγοντας, νιαουρίζοντας, το σήκωσε και το πήρε στην αγκαλιά της έλα έλα της είπε δεν είναι τίποτα  με λίγο γαλατάκι θα είσαι καλά και το χάιδεψε τρυφερά, θα τόπαιρνε σπίτι θα είχε παρέα η μιά την άλλη θα έβλεπαν μαζί τις ειδήσεις. Θα την ονόμαζε Πυθία.
  Είναι ανάγκη εκεί που θα πάει να είναι ήρεμος.  Πέρα από την χωρητικότητα των πνευμόνων του δύτη, την αντοχή του στο παραγόμενο γαλακτικό οξύ και στους κινδύνους που καραδοκούν,  την υποξία, την υπερκαπνία,  την ενδεχόμενη σάμπα,  η βουτιά και η διάρκεια της καθορίζονται από την βαθιά ασάλευτη ηρεμία,  κυριολεκτικά  από την απουσία του. Καθώς το σώμα ευθυτενές και υδροδυναμικό  κατακόρυφα βυθίζεται  χωρίς κινήσεις, χωρίς παραγόμενο έργο,  παρά μόνο έλκεται  από τον βυθό και η πίεση συνθλίβει τους όγκους και τον εισπνευθέντα αέρα, κάθε κυβικό εκατοστό  είναι πολύτιμο. Η παραμικρή σκέψη, η πιο μικρή ανησυχία , η ελάχιστη διάσπαση από την ηρεμία θα σημάνουν και το τέλος της βουτιάς.  Είναι εκεί πέρα που ο χρόνος δεν τρέχει, είναι εκεί που ο δύτης δεν υπάρχει και ελευθερώνεται από το γήινο βάρος , συντονισμένος, ολοκληρωτικά απορροφημένος χωρίς πριν και μετά, ουσιαστικά χαμένος μέσα στον συγκεκριμένο βυθό εκτός τόπου και χρόνου, στην απόλυτη ησυχία καταναλώνοντας τις ελάχιστες προμήθειες
  Η εξίσωση, περιβάλλον dna μνήμη  και  χρόνος ίσον άνθρωπος και ο χρόνος είναι αυτός που δίνει την έκταση και ανατρέπει τις άλλες τιμές, πόνος κι ευχαρίστηση καθορίζουν, λύπη και χαρά διαμορφώνουν την ευαίσθητη  λειτουργία του συστήματος, πάσχουν τα ρήματα  από την έλλειψη έλλογων  υποκειμένων κι ευχαρίστως να σχίζονταν εδώ και τώρα  οι τηλεφωνικοί κατάλογοι με τα μυριάδες ονόματα, ετικέτες τυχαίων εγώ, αν δεν έμεναν  παραπεταμένα στα αζήτητα τα μωρά του κόσμου που εξελίχθηκαν σε αντικείμενα και το υπόκωφο βοερό ποτάμι  από το αίμα των κομπάρσων που άθελά τους  και εν αγνοία τους συμμετέχουν σε ολόμοια αιώνια παράσταση.
Εικόνα
  καλημερα παιδια, τον γαιδαρο τον πηρανε μαζι τελικα. Ξημερωσε και παλι εδω στο  καταφυγιο αγριας ζωης και ευχαριστουμε την τυχη μας που ειμαστε ζωντανοι γιατι αν και κακο σκυλι ψοφο δεν εχει, ποτε δεν ξερεις τι γινεται. Τις προηγουμενες μερες δεν ημασταν καλα,  ε πηραμε τηλεφωνο τον γιατρο και καθαρισε, να δουμε ποσο θα αντεξει κι αυτος απληρωτος  να τρεχει καθε φορα που παθαινουμε κριση. Ευχομεθα σε ολους τους αρρωστους καλη αναρρωση γιατι καμια φορα νιωθουμε συμπονοια κι εμεις.  Για την ζωη δεν εχουμε καμια συμβουλη να σας δωσουμε γιατι δεν γνωριζουμε απο αυτα τα πραγματα ζηστε και βλεπουμε, αυτο  δηλαδη που προσπαθουμε να κανουμε κι εμεις, ανεπιτυχως βεβαια.   Λυπουμεθα που δεν εχουμε μεγαλα λογια και νοηματα να σας πουμε, παρα μονο αυτα τα τετριμμενα, ξημερωνει νυχτωνει, χαθηκε ο γαιδαρος κλπ, αλλά δυστυχως δεν εχουμε.  Αυτα αγαπητοι φιλοι ξεκιναει άλλη πίστα τωρα στο φλιπερακι μας και πρεπει να προσεχουμε τα τιλτ.  Με οση αγαπη μπορει να κρυβει το τριχινο τσουβαλι μας καλημερα. 
  κι αν θελετε να μαθετε  επειδη ταγραψαν και οι  τοπικες εφημεριδες,  ο λογος που η θηριοδαμαστρια  μια πολυ συναισθηματικη και αυστηρη αμαζονα,  ειχε εναν γαιδαρο ως θηριο ειναι απλος  της τον πασαραν μια μερα που δεν φοραγε τα γυαλια της  και της τον πουλησαν σαν ψηλο λιονταρι, φουμαρα δηλαδη  κι οταν πια το καταλαβε ηταν αργα , επρεπε να τον εκπαιδευσει και να δωσει παρασταση μαυτον, το τσιρκο δεν ειναι παιξε γελασε κι ετσι αρχισε να τον μαθαινει διαφορα κολπα που τον γαιδαρο τον δυσκολευαν πολυ , επεσε κιολας πολλες φορες απο τα ψηλα  κι ολο τον μαλωνε και τον διορθωνε με καροτο και μαστιγιο τον πηγαινε κι ο μαυρος ο γαιδαρος ηταν ερωτευμενος με την αγρια δαμαστρια ( ναι κι ομως ενα ζωο μπορει να ερωτευτει εναν ανθρωπο, κοιταχτε στα βιντεακια στο ινστα πως ενας σκυλος λιωνει οταν η αφεντικινα του του ψυθιριζει ενα αιλαβγιου σταφτι) και ταπαιρνε ολα τοις μετρητοις κι οσο τον μαλωνε τοσο κολωνε ο γαιδαρος και στενοχωριοταν  να σκασει πηγαινε  αλλωστε φαινοταν  με κατι αυτια πεσμενα
  ε τωρα τι να πω πηγαμε τον μικρο στο τσιρκο που ηρθε στην πολη μας  μαυρο τσιρκο κι αραχλο μονο ο κλοουν αξιζε δηλαδη και ισως λιγο οι ακροβατες μπορει και η θηριοδαμαστρια που θαμασταν τυχεροι αν την ειχαμε παρακολουθησει  αν το θηριο δηλαδη  μας εκανε τη χαρη να εμφανιστει καθως οση ωρα ειμασταν εκει αυτη η δαμαστρια απλα κροταλιζε το βουρδουλα κι ετρεχε αριστερα δεξια να το βρει μα που αυτο το θηριο μου το θηριο μου φωναζε κι αναγκασε ολο το τσιρκο να σηκωθει στο ποδι και να ψαχνει να το βρει  μην στενοχωριεστε κυρια της λεγαμε , τι θηριο ηταν μπας και το δουμε, θηριαρα ελεγε θηριαρα, αντε να το βρεις με τετοια περιγραφη, θα γυρισει μην στενοχωριεστε την παρηγορουσαμε που να παει ολοκληρο θηριο ωσπου στο τελος μας εκανε την τιμη να εμφανιστει και κατσαμε ολοι κατω να παρακολουθησουμε  το θηριο με τη δαμαστρια κι εκει ηταν που εγινε το μεγαλο σουσουρο οταν εμφανιστηκε κι αντι για καποιο εξωτικο αγριο ζωο που ολοι περιμεναμε εσκασε μυτη ενας γαιδαρος με χωρις δοντια, αν ειχε κανενα
  τρεις μερες βρεχει και σημερα αναθεμα την ωρα και την στιγμη εβγαλε ηλιο τωρα που συνηθισαμε την μαυριλα νασου ενας ηλιος  να σου κατσικωνεται  πανω απο το κεφαλι σου για τον κοσμο δεν μου  καιγεται καρφακι χορτασα κηδειες και βαφτισια το προβλημα ειναι οτι πια  δεν υπαρχει το παραμικρο  ενδιαφερον  καθως εχουμε δει ολες τις ταινιες του κοσμου και εχουμε ξεμπερδεψει μια χαρα βεβαια γιατι κρυφα ή φανερα αυτος ηταν ο στοχος που ειχαμε βαλει σαν δεσμοφυλακες του εαυτου μας να ξεμπερδεψουμε με τις υποτιθεμενες χαρες της ζωης  δηλαδη και τις προσδοκιες μας μπας και δουμε και τιποτα αλλο το οποιο επισης τωρα πια το εχουμε χεσμενο αυτο που δεν φαινεται δηλαδη και τι να κανεις γυρνα απο δω γυρνα απο κει καποια σχισμη θα μας χωρεσει κι εμας  και θα προχωρησουμε προς τα κει που προχωρανε και οι αλλοι και  οτι βρεξει ας κατεβασει γιατι νομιζω αυτο ειναι και το πιο φυσικο. υγ.  κι αν οι αλλοι υποστηριζουν πως πρεπει να παιρνεις τη ζωη σου στα χερια σου μαλλον δεν ειναι τεμπεληδες γιατι προτιμοτε
  ηρθε ο νεος χρονος ωραιος αγερωχος  σιγουρος για τον ευατο του σαν να μην τον νοιαζει τι εντυπωση θα δωσει στους ανθρωπους να μας κατσει πανω στο κεφαλι λες και δεν τρομαξαμε να βγαλουμε την προηγουμενη χρονια και την προπροηγουμενη κι ολες τις χρονιες  μεχρι σιμπιντι που φεραμε απο την ισπανια και το μετατρεπουμε σε μυστικα εργαστηρια με ενα μπρικι κι ενα γκαζακι σαν αυτο της κυριας του παραμυθιου αλλιως δεν βγαινει η χρονια  αλλα και ποση μαστουρα να πιεις πια  πινεις πινεις κι ολο ξενερωνεις κλεισαμε και ολα τα μαγαζια  ανοιξαμε καινουρια μπας και κρυβονται εκει οι ευκαιριες παρατησαμε και τις δουλειες που ετσι κι αλλιως δεν θα καναμε κι ολα αυτα γιατι πηγαμε για μαλλι και βγηκαμε κουρεμενοι οπως παντα αλλωστε και τωρα τι να πεις και κυριως για ποιον λογο να το πεις και φυσικα ποιος θα το ακουσει  και γιατι να τον ενδιαφερει και ολα αυτα τα μπλεξιματα  της τυχης μας ποιο νοημα μπορει να εχουν που εγκλωβιστηκαμε τωρα στο καινουριο παραμυθι και δεν μπορουμε πια να γυρισουμε πισω και

βυθός

  Ενόσω ψάχνω προορισμούς μακρινούς και μέρη εξωτικά υπάρχει ένας βυθός  εδώ παραδίπλα ανεξερεύνητος,  απάτητος απτόητος και εντελώς άγνωστος που στην αποχή του κρύβεται κάθε λογής ζωή  και μυριάδες απολιθωμάτων, απομεινάρια  φυτών και ζώων, αστερίες και γυαλιστερές  και κυδώνια  κι ανεμώνες δίχρωμες  και αρχαία κόκκινα κοράλια  που ανάμεσά τους  ιππόκαμποι πετούν. Ίσως μιλώ για τον δικό μου βυθό μπορεί όμως και να αναφέρομαι στον δικό σου. Ποιος θα δει ποτέ αυτά τα εννιάποδα  χταπόδια,  τα γιγάντια καλαμάρια τις ερεβώδεις σουπιές και τα άλλα τέρατα που κατοικούν εκεί στα απροσπέλαστα βάθη; Ποιος θα δει τα  τρυφερά μπουκέτα  υπόλευκων ανθών που φυτρώνουν στον βράχο μέσα σε αποπνικτικές  θαλάσσιες αναθυμιάσεις θειαφιού  και θερμοκρασίες βρασμού. Πόση σοφία  συγκεντρώθηκε  και με πόση τέχνη μαστορεύτηκε αυτός ο βυθός ώστε όλα να στέκουν μαγευτικά μέσα στην έλλειψη χρωμάτων και να σε απορροφούν, να σε καλούν να πας να κουρνιάσεις   δίπλα τους, ιδού το μονόπετρο  που μέσα του κρύβονται γέρ
Εικόνα
Απεύθυνση στην τύχη μου. είμαι εγώ η τύχη μου; ή είμαι και κάτι άλλο; και αν κάτι ακόμη κρυμμένο υπάρχει αναρωτιέμαι τι νάναι αυτό; γιατί όσο κι αν ψάχνω αδυνατώ να το βρω ίσως δεν έχω μάτια να δω, και ξέρεις καλή μου τύχη στα λέω τώρα που σαν άνοιξη έρχεσαι ποτέ στον δρόμο σου εμπόδιο δεν μπήκα και ούτε μπόρεσα ποτέ να σε αποφύγω, όσο κι αν δυσανασχέτησα  κι αν πάλεψα καθολικά αμέτοχος  υπήρξα στη ζωή μου και σαν πιστό σκυλί  σε ακολούθησα ναι ήσουν  το αφεντικό μου με κλότσους και χάδια με ανάθρεψες κι αν λιγοψυχώ κι όλο σε καταριέμαι εσύ πού στην κούνια μου έσκυψες γνωρίζεις καλά πως για πάντα όπου μου φέγγει  το φανάρι σου  θα μείνω και πόσο τυχερός είμαι καλή μου, όταν με χαϊδεύεις πόσο τυχερός είμαι εγώ.  
Εικόνα
  Η ευκαιρία ήταν της ζωής του είχε επιλεχθεί  από πρόσωπο σκοτεινό και ακαθόριστο για ποιόν λόγο δεν ήξερε μόνο οτι είχε επιλεχθεί έλαβε οδηγίες και άρχισε να προχωρά διάβαζε, σύγκρινε μελετούσε όλες τις σχολές, σε ανατολή και δύση άλλωστε δεν είχαν μεταξύ τους  και μεγάλη διαφορά έφταναν μόνο στο   θλιβερό σημείο απο το παρελθόν να προβάλλουν το μέλλον και να αγνοούν  τον ένα και μοναδικό θεό  που μπουσουλώντας πάει στα πόδια του κόσμου αλλά αυτός τέλος πάντων έκανε ότι μπορούσε με στόχο και σκοπό να γίνει μάγος στοιχείο εξαπλωτικό χαχα ναι αγαπητοί μου τέτοια ζούρλια του κόλλησε και καθώς δουλειά δεν είχε εδώ που τα λέμε σκυλοβαριόταν έπληττε θανάσιμα κάθε τι καινούριο ήταν ευπρόσδεκτο αρκεί να δούλευε το σώμα σε υψηλές στροφές οριακές λίγο πριν το κόκκινο το ανακοίνωσε  σε όλους λοιπόν, κι όμως σε αυτές  τις ανακοινώσεις κρυβόταν όλο το νόημα, ότι είχε τώρα πια  καινούρια ασχολία καινούρια δουλειά ήταν ωραίο να βλέπεις στα  μάτια τους θαυμασμό και έκπληξη ανάμεικτα με φόβο και αμφι
Εικόνα
  Έλα  γλώσσα μου και φωνή μου έλα λίγο  να με αγγίξεις και ας φύγεις ξανά φτάνει ένα τόσο δα και πως ξεφυτρώνουν  μέσα μου λουλούδια και πουλιά κελαηδούν και χαρούμενοι ήλιοι κάνουν κολοτούμπες έλα καλή μου.
Εικόνα
  Διαφεύγω την αχλύ του κόσμου με ανάσα βαθιά  ανασυνάζομαι  και αποκεί  βυθίζομαι έξω από την θάλασσα  στη ρίζα του δέντρου  που με σκίασε.
Εικόνα
  Πόσο θλιβερό είναι το χτες στον ανύπαρκτο χρόνο ενσωματώθηκαν  τα όνειρά μας και είναι τώρα σαν έρημα χωριά κουρελιασμένοι ναυαγοί που σιγολιώνουν  στην ακτή χωρίς ελπίδα να μπαρκάρουν . 
Εικόνα
    Σαν πίθος των δαναίδων η επιθυμία, στιγμιαίο γεγονός, ώθηση προς αντικείμενο εισχωρεί  μέσω αισθήσεων και διαπλέκει τον  μύθο της έλλειψης, της ανάγκης  ενώ  παραμένει  μόνιμα  δυσαρεστημένη και σε οδυρμό  λόγω αυτής ακριβώς  της ακόρεστης  φύσης της που στόχο δεν έχει την εκπλήρωσή της μα μονάχα  την αέναη κίνηση.
Εικόνα
  Γνωρίζω και δεν αναρωτιέμαι σε ποιά πολύχρωμα λιβάδια βατεύεται της καλοσύνης μου η κατσικούλα και πόσο χολός ο  σιδερένιος μου θεός  που δεν επιτρέπει κοκαλιάρη σκύλο  να ταΐσω   θεός τσέπης  καθαριστικός  για  πρόσφατους λεκέδες δεκανίκι χειροποίητο εμμονικού εαυτού βροχόνερο στης παρόρμησής  μου τον ακόρεστο πόθο.